Pamiętnik byłego Asgardczyka - Rozdział 8

Pomimo obaw wszystkich Loki nie spotkał już później tego dnia osławionego Trio, które zdawało się zapaść pod ziemię w momencie, gdy nastolatki opuściły stołówkę. Zastanawiało go jednak, gdzie też podziała się jego nowa znajoma, ponieważ po ostatniej lekcji mieli spotkać się przed szkolnym wyjśćiem a jednak jej tam nie było. Rozejrzał się raz jeszcze, ale nigdzie jej nie widząc, zwrócił się do Petera.

-Pójdę poszukać Diany. Nie musisz na mnie czekać.

Zapewnił i odszedł, wchodząc z powrotem do szkoły, nie czekając na odpowiedź ze strony przyszywanej rodziny. Uważając, by nikt nie zauważył, szybko rzucił najprostsze zaklęcie lokalizujące i zaczął podążać śladem blondynki, mając zamiar dowiedzieć się, dlaczego nastolatka nie pojawiła się na umówione spotkanie. Raczej nie spodziewał się, że leży to w jej naturze a wręcz przeciwnie, wiedział, że jest ona bardzo punktualna i słowna, tym bardziej więc dziwiła go jego nieobecność. Ocknął się dopiero, gdy zauważył, że zaklęcie śledzące prowadzi go do damskiej toalety niedaleko sali gimnastycznej. Zaświtało mu w głowie, że być może źle się poczuła lub dopadła ją ta standardowa, co miesięczna kobieca przypadłość i chciał wejść zapytać, czy może jej pomóc, ale usłyszał jeszcze inne głosy.

-Tego też nie potrzebujesz. Swoją drogą, jakim bezguściem trzeba być, by ciągle nosić tak zniszczoną bransoletkę z lat 80. ubiegłego wieku?

Usłyszał kpiący głos, który od razu skojarzył a w tle słyszał szloch. Doskonale wiedział, kto płacze. Złe przeczucia dały mu o tym znać o wiele wcześniej, niż to sobie uświadomił.

-Zostaw ją! Należała do mojej mamy!

Najpierw usłyszał jakiś ruch a potem jakby czyjeś ciało uderzyło o wyłożoną kafelkami, zimną ścianę. Głuchy jęk dotarł do jego uszu, niemal całkowicie przytłumiony złośliwym śmiechem. Zacisnął dłonie w pięści i bezceremonialnie wszedł do pomieszczenia, doskonale rozumiejąc całą sytuację. Trzy dziewczyny, które wcześniej odrzucił, wpatrywały się w niego szczerze zaskoczone a nawet odrobinę przestraszone, natomiast blondynka, której szukał, klęczała na ziemi w podartych ubraniach a rzeczy z jej torby walały się rozrzucone po podłodze. Jak zauważył Loki, niektóre były zniszczone. Rzucił trio tak wściekłe spojrzenie, że te momentalnie cofnęły się o krok, jakby ktoś je raził piorunem.

-Zjeżdżać stąd.

Warknął niskim głosem, którego już dawno nie używał i był dla niego wręcz nienaturalny. Tego tonu użył w życiu tylko kilka razy i zawsze wtedy, gdy groził komuś, na kogo był wściekły. W tym, oczywiście, również w stosunku do jego starszego brata, Thora. Czarodziej dopadł do swojej udawanej dziewczyny i szybko zorientował się, że poza potarganymi włosami i zniszczonym ubraniem na pierwszy rzut oka nie widzi u niej większych obrażeń. Bez słowa pomógł jej zbierać rzeczy, dając czas, by się uspokoiła i przestała płakać, po czym uklęknął przy niej i uniósł jej podbródek, by na niego spojrzała. Patrzyła na niego zaczerwienionymi od płaczu oczami a lekko rozchylone usta były suche od płaczu i krzyków, które zapewne jeszcze chwilę temu roznosiły się po tym wyłożonym płytkami pomieszczeniu. Chłopak westchnął ciężko i wytarł jej policzki kciukami, uśmiechając się do niej lekko, mimo że tak naprawdę był wściekły na kobiety, które ją tak potraktowały.

-Wiedziałaś, że tak się stanie.

To nie było pytanie a stwierdzenie faktu, gdy stało się dla niego jasne, że reakcja samozwańczych królowych była w zasadzie do przewidzenia i nigdy nie powinien był pozwolić jej zostać samej.

-To nic.

Zachrypnięty od szlochu głos brzmiał w jego uszach, boleśnie uświadamiając mu, co tu się właśnie stało. 

-To nie jest nic. Dlaczego się zgodziłaś, mimo że znałaś konsekwencje?

Nie potrafił tego zrozumieć. Przecież tak czy inaczej by sobie poradził z tymi niewydarzonymi, rozwydrzonymi nastolatkami, nie musiała się dla niego narażać, by utarł im nosy i pokazał, gdzie jest ich miejsce. 

-Bo to było słuszne. Przynajmniej raz na zawsze zostawiły cię w spokoju.

Białowłosa wzruszyła ramionami i spróbowała wstać, ale okazało się to dla niej o wiele trudniejsze, niż początkowo zakładała, co od razu zaalarmowało byłego As'a, który momentalnie zaczął jej się przyglądać a dłonie, które zaczęły iskrzyć się zielonym ogniem, delikatnie badały jej ciało. Zmarszczył brwi, orientując się o kilku rzeczach, które z pewnością nie były konsekwencją dzisiejszej napaści.

-Uderzyłaś się w kręgosłup. Tutaj ci nie pomogę, zabiorę cię do domu.

Nim dziewczyna zdążyła cokolwiek powiedzieć, przeniósł ich do siedziby Avengersów, lądując na samym środku salonu i zbierając zaskoczone spojrzenia od wszystkich obecnych. Jako pierwszy oprzytomniał właściciel domu, wstając ze swojego miejsca na kanapie i podchodząc do nastolatków.

-Co tu się dzieje?

Zmarszczył brwi widząc w jakim stanie jest nieznana mu dziewczyna. Nie podejrzewał swojego świeżo adoptowanego syna o coś takiego, ale mając taki obrazek przed oczami nie był pewien, co ma o tym wszystkim myśleć. Loki odłożył swoją torbę i torbę dziewczyny na bok, by im nie przeszkadzała i wziął nastolatkę pod ramię, pomagając jej wstać i stając się jej oparciem.

-Zabieram ją do siebie. Muszę jej pomóc. 

Rzucił jedynie, po czym zniknął równie szybko, jak się pojawił, zostawiając drużynę superbohaterów w kompletnym szoku. Tony skinął na blondwłosego przyjaciela z gwiazdą na piersi i obaj wspięli się po schodach na górę, po chwili wchodząc bez pukania do pokoju ich nowego sprzymierzeńca. Tam zauważyli leżącą nieruchomo na łóżku nastolatkę i czarownika, który otaczał ją jakąś barierą i przyglądał jakimś znakom nad nim, klikając w niewidzialne dla nich miejsca jak na klawiaturze komputerowej. 

-Co się stało?

Tony chyba jako pierwszy otrząsnął się z szoku i stanął przy łóżku naprzeciwko swojego syna, przyglądając się, jak ten w skupieniu coś robi a za każdym razem jakby złoty lub zielony skan przechodził przez ciało dziewczyny, której nikt z domowników tu nie kojarzył.

-Przeze mnie ją pobito. Muszę jej pomóc.

Wyznanie Loki'ego zaskoczyło chyba wszystkich, oprócz jego samego. Nawet leżąca pod dziwną barierą nastolatka wydawała się szczerze zdziwiona jego odpowiedzią.

-To nie twoja wina.

Zapewniła, jednak w tym momencie zielone oczy spojrzały na nią uważnie i chłopak przez chwilę zaprzestał wszelkich działań. Przyglądał się jej twarzy, jakby czegoś w niej szukał, po czym uśmiechnął się lekko a blada dłoń odgarnęła z dziewczęcej twarzy niesforne kosmyki jasnych włosów.

-Dobrze wiesz, że zawiniłem, Diano. Pozwól mi sobie pomóc. Jeśli będziesz się wzbraniać, nie będę w stanie nic zrobić, a szczególnie twoje plecy wymagają ratunku.

Jego słowa były ciche ale bardzo stanowcze. Obaj superbohaterowie obserwujący tę sytuację spojrzeli na siebie i zdali sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie widzieli tego siedemnastolatka tak poważnego i zaangażowanego a jednocześnie troskliwego i miłego, co niezmiernie ich zdziwiło, ale postanowili poruszyć ten temat później. 

Dziewczyna nic nie odpowiedziała, jedynie skinęła delikatnie głową, po czym zamknęła oczy, oddając się całkowicie w ręce chłopaka, którego przecież w cale długo nie znała. Zaskoczona spojrzała na boga kłamstw i psot dopiero, gdy ten zacisnął palce na jej dłoni, jednocześnie gładząc kciukiem jej wierzch.

-Boisz się, widzę to. Spokojnie, jestem tutaj.

Zapewnił a te słowa dźwięczały w głowie blondynki jeszcze przez długi czas, uspokajając ją zawsze, gdy tego potrzebowała. Nie zdawała sobie sprawy, że te słowa byly dla niej aż tak ważne.